YALNIZLIK HALİ

'İnsan ancak herşeyini kaybettiğinde özgür olabilir' ne doğru laf…
Bizi bir yerlere, bir şeylere, bazı kişilere bağlayan nedenler var.
Bırakıp gidemiyoruz sırf bu nedenler yüzünden…
Etrafımızdakileri düşünüp duruyoruz,
Oysa ne kadar yalnızız bu kalabalığın, düşündüğümüz, sevdiğimiz insanların içinde…
Ne kadar yoksunuz anlaşılmaktan.
Ne kadar çaresiziz biz insanlar.
En iyi arkadaşlarımız, en iyi dostumuz, eşimiz, annemiz, babamız, sevgilimiz, kardeşimiz…
Yalnız olmamaya yetmiyor çoğu zaman.
Sadece yalnız görünmememizi sağlıyorlar.
Yanımızdalar sadece görüntü olarak…
Önce en yakınların anlamıyor seni annen baban kardeşin…
Sonra dostun kazığı atıyor, arkadaşın anlamıyor seni belki de sen kırıyorsun onun kalbini…
Yalnızlık…
Tesadüfen midir yoksa kader midir?
Vageçilmez son mudur?
Son değil de aksine başlangıç mıdır?
İnsan yalnız olduğunu anladığı an özgürleşir, gerçekleşir…
Yalnızlık paylaşılmaz derler,
Yalnızlık tesadüfen derler,
Yalnızlık ömür boyu derler,
Derler derler…
Sizin yalnızlığınız nasıl hiç düşündünüz mü?
Tesadüfen mi, kader mi?
Kimine göre kader kimine göre tesadüfen,
Bence herkesin yalnızlığı aynı, her yerde heran aynı…
Çünkü yalnızlık heran ve heryerde bizimle.
Uzmanlara göre bir insan ilk şokunu doğduğunda yaşıyor.
Kendine ait bir dünyası var anne karnında.
Ufak ve sıvı..
Duyduğu sesler, gördüğü kısıtlı alan, yediği içtiği 9 ay boyunca onunla…
Sonra başka bir dünyaya doğuyor.
Yaşamaya alıştığı sıvı yerini hava alıyor, ciğerleri yanıyor, ağlıyor…
Anne karnında görmediği şeyleri görüyor yaşamda, birinin kucağında buluyor kendini,
Sonra başkasının kucağında…
Kucaktan kucağa dolaşıyor.
Yaşama ayak uyduruyor.
Emeklemeyi, yürümeyi, konuşmayı öğreniyor.
Yalnız kalmamak için sosyalleşmek zorunda olduğunu anlıyor.
Oyunlar oynuyor.
Irk, dil, renk, görüş gibi farklarla karşılaşıyor yalnız kalıyor.
Birini seviyor karşılık göremiyor yalnız kalıyor.
Büyüyor büyüyor…
Sevdikleri ölüyor yalnız kalıyor.
Kalabalık içine giriyor bir sürü farklı düşüncede yalnız kalıyor.
İlk şokunu doğumla yaşayan insan, üst üste yalnızlık şokları yaşıyor.
Ve sonra ölüm denilen yalnızlıkla toprak oluyor insan.
İnsan ölünce yalnız mı kalıyor bilinmez,
Ama arkasında bıraktığı insanların yalnız kaldığı kesindir..
Son yalnızlığı da yaşayıp göreceğiz!
Ne yaparsak yapalım yalnızız…
Neyseki 'Yalnızlıkta yalnız değiliz…' Bu kendimizi yalnız hissetmediğimiz tek şey sanırım.

Çağıl Fenike

BU NASIL SEVGİ

Bir şiirimde şöyle demiştim:

Koyunu seviyorsun
Kurban ediyorsun
Horozu seviyorsun
Kesip yiyorsun
Kuşu seviyorsun
Kafeste hapsediyorsun
Sakın böyle sevme beni
Aman ne olursun!

Sevgimiz, aşkımız budur bizim. Sevdiklerimizi nazla, kaprisle, kıskançlıkla canlarından bezdiririz, sevdiklerine seveceklerine pişman ederiz. Kara zindanlara atarız bencil tutkularımızla, ah of çektirmekten, bunaltmaktan adeta zevk alırız. Sevgimizle öldürürüz sevdiklerimizi ya da yaşayan ölü haline getiririz. Gelin bu duygumuzu da şöyle şiirleştirelim:

Balığın Kaderi
Seni o kadar severiz ki
Ya akvaryumda hapsederiz
Ya da avlar yeriz!
Kusura bakma
İnsanız biz
Yamyamdır sevgimiz!

Ana baba evladı arasında da görülür bu çeşit bir sevgi(!)...
Oysa sevgi, aşk özveri, erdem ve güzellik demektir. Birbirimizin başını yemek, kafa ütülemek, sadece kendini düşünmek değildir. Hoşgörü ve emektir, ben değil biz demektir.
Gönül bahçesine çiçek dikmektir.

ERHAN TIĞLI

YAŞAMAYA DAİR

Yaşamak şakaya gelmez,
büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın
bir sincap gibi mesela,
yani,
yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden,
yani bütün işin gücün
yaşamak olacak.

Yaşamayı ciddiye alacaksın,
yani o derecede, öylesine ki,
mesela, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda,
yahut kocaman gözlüklerin,
beyaz gömleğinle bir laboratuarda
insanlar için ölebileceksin,
hem de yüzünü bile görmediğin insanlar için,
hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken,
hem de en
güzel en gerçek şeyin
yaşamak olduğunu bildiğin halde.

Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,
yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin,
hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil,
ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için,
yaşamak yani ağır bastığından.

Nazım Hikmet

GÜÇLÜ KADINLAR

Güçlü kadınlar vardır, her işlerini kendileri halletmeye çalışan. Anne

babaları tarafından böyle yetiştirilen. Onlar kendi paralarını

kendileri kazanmak isterler. Evdeki tüm tamirat, tadilat işlerinden

anlarlar. Bir erkeğe mecbur kalmadan da hayatlarını devam

ettirebilirler. Faturalarını kendileri yatırırlar. Hemen hemen tüm

işlerini kendileri yaparlar. Hatta etraflarının yükünü de üstlenirler.

Özgürlüğü severler, dik durmayı da, güçlüdürler çünkü...

Âşık olduklarında hissederek yaşarlar. Aşklarına kurallar koymadıkları

gibi büyük beklentilere de girmezler. Sevdiklerine problem

çıkarmazlar. Bütün gün çalışıp durduktan sonra,akşamları yorgun da

olsalar sevgilileri buluşalım dediğinde, hemencecik hazırlanıp

sevgililerinin onları evden almalarına gerek kalmadan, o her neredeyse

onun olduğu yere giderler.

Çoğu zaman sevgililerinin ya da kocalarının haberi bile olmaz

yaşadıkları sıkıntıdan, yansıtmazlar çünkü. Para var mı, işyerinde

sıkıntı mı oldu, birine canı mı sıkıldı, hiç bunlarla yormazlar

birlikte oldukları erkeği. Çünkü istemezler kimse onlara acısın.

Sonra da bir bakarlar ki, bu kadar dik durmanın ve sorun çıkarmamanın

karşılığında gerçekten de kimse onlara acımaz. Bu durum zamanla

gelenekselleşir ve acınmama ile sorun çıkarmama hali yaşam tarzına

dönüşür. Ezkaza dayanamayıp sorunlarını paylaşmaya kalksalar, bu sefer

de sorunlu kadın, kaprisli kadın, tahammül edilmez kadın damgasını

yerler. Bu yüzden de terk edildiklerinde bile hiç seslerini çıkarmaz

bu güçlü kadınlar! Terk eden erkek de bilir onun ne kadar güçlü

olduğunu ve onsuz da yaşayabileceğini, içinde yaşadığı fırtınalardan

bihaber.

Sonra bir dosttan, eşten, ya da tanıdıktan duyarlar ki onu terk eden

gitmiş erkeğe muhtaç yaşamak zorunda olan biriyle beraber olmaya

başlamış. Erkekler çok severler böyle kadınları. Birinin ona muhtaç

olduğunu görmek bir çok duygusunu okşar erkeğin.Onlara kendini erkek

gibi hissettirir! Bu zayıf kadınlar erkeklere bağımlıdır.

Mesela fatura filan yatıramazlar, anlamazlar çünkü. Nerden yatırılır

onu da bilmezler. Ev ya da yemek alışverişi de yapmazlar, çünkü

taşıyamazlar onca torbayı. Hep yorgun olurlar, bütün gün spor

salonları, kuaför, o mağaza, bu mağaza gezerler. Akşama yemek yapmayafırsat bulamazlar. akşam eşleri eve geldiğinde, bugün nereye yemeğegidelim, diye sorarlar. En kötü ihtimal dışar dan yemek söylerler.

Zayıf kadınlar doğurdukları çocuğa bakacak gücü de kendilerinde

bulamazlar, pamuklar içinde yaşamaya alışmışlardır bir kere.

Kendilerini hep altın tepsi içinde sunarlar. Huysuzluk da ederler, ama

bu erkeğin hoşuna gider, çünkü kadın ona muhtaçtır, söylenmeyen güçlü

kadının aksine, hiçbirşeyi beğenmedikleri gibi devamlı da

mutsuzdurlar. Pek teşekkür etmezler, kıskançlık krizlerini de severler

 Kocasının ve sevgilisinin hayatlarını karartırlar. Erkekler bu

kadınları asla terk edemezler. Çünkü o güçsüz, kırılgan bir kadındır.

Ayrılırsa kurda kuzuya yem olur. Koruyup kollanmalıdır her an o!

Zayıf kadınlar hiç çökmez, buruşmaz ve yıpranmazlar. Ancak işin ilginç

yanı her zaman daha değerli olanlar da onlardır. Ve geride kalan güçlü

kadınlar tüm bunların nasıl gerçekleşebildiğine sadece bakakalırlar.

YAŞADIKLARIMDAN ÖĞRENDİĞİM BİR ŞEY VAR

Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var: 
Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi 
Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten 
Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği 

İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne 
Denize saatlerce bakabilir, bir kuşa, bir çocuğa 
Yaşamak yeryüzünde, onunla karışmaktır 
Kopmaz kökler salmaktır oraya 

Kucakladın mı sımsıkı kucaklayacaksın arkadaşını 
Kavgaya tüm kaslarınla, gövdenle, tutkunla gireceksin 
Ve uzandın mı bir kez sımsıcak kumlara 
Bir kum tanesi gibi, bir yaprak gibi, bir taş gibi dinleneceksin 

İnsan bütün güzel müzikleri dinlemeli alabildiğine 
Hem de tüm benliği seslerle, ezgilerle dolarcasına 
İnsan balıklama dalmalı içine hayatın 
Bir kayadan zümrüt bir denize dalarcasına 

Uzak ülkeler çekmeli seni, tanımadığın insanlar 
Bütün kitapları okumak, bütün hayatları tanımak arzusuyla yanmalısın 
Değişmemelisin hiçbir şeyle bir bardak su içmenin mutluluğunu 
Fakat ne kadar sevinç varsa yaşamak özlemiyle dolmalısın 

Ve kederi de yaşamalısın, namusluca, bütün benliğinle 
Çünkü acılar da, sevinçler gibi olgunlaştırır insanı 
Kanın karışmalı hayatın büyük dolaşımına 
Dolaşmalı damarlarında hayatın sonsuz taze kanı 

Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var: 
Yaşadın mı büyük yaşayacaksın, ırmaklara, göğe, bütün evrene karışırcasına 
Çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır 
Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana.ATAOL BEHRAMOĞLU